DITAR TETOVAR
28 dhjetor 2024
Nga ora 12 pa një çerek, në udhën kryesore poshtë shtëpisë, kërkojmë me çunin e madh një taksi. Veturën e shohim, shoferin jo. I afrohemi, duket shumë e mirë. E ngrohtë! Ja ku po del edhe taksisti nga një ambient. I qeshur, sikur e ka ende shijen e një bisede të këndshme të para pak çastesh.
– I lirë?
– Ja nafaka! Ha ha ha… – na drejtohet me një buzëqeshje të çiltër taksisti. Njëherë mendoj se na njeh, e ne s’e njohim. Këto na bëjnë vaki neve të mërgimit.
– Shumë mirë!
– Je i pari sot!
– Kur ke filluar me punë?
– Sapo fillova! Ha ha ha…
Qesh edhe unë. Gëzohem fort kur shoh njerëz të qeshur.
– Si të shkon puna?
– Mirë. Po, nga taksia nuk jeton. Me taksinë i nxjerr paret e cigares, i nxjerr dhe lekët e kafes dhe ndonjë gjë kështu… Po nuk e mban shtëpinë. Për më shumë, më gjinden fëmijët.
– E paske dhe veturën e mirë. Ke shanse më të mëdha…
– Falemnderit! E kam të re. Ma kanë bërë dhuratë djali dhe nusja e tij, që jetojnë në Zvicër. Vetë e kanë marrë një të re fare, ha ha ha, – shton shoferi.
– Bukur!
– Por ama e mbaj mirë. Për shembull, nuk shkoj terreneve të vështira. Kodrës së Diellit nuk ngjitem. Nuk shkoj as në Gajre, s’është e shëndetshme për veturën.
– Po në aeroportin e Shkupit a shkon?
– Në Shkup shkoj. Edhe në Prishtinë shkoj. Shkoj edhe në Gjermani, ha ha ha… – shton taksisti. Dhe rrëfen që ka punuar në Gjermani dhe se ka gabuar që e ka braktisur atë.
– Një kartëvizitë ke?
– Jo. S’më duhet. Ha ha ha… Ja, shkruaje numrin…
– Mirëupafshim!
– Mirëupafshim!
Dalim me çunin nga restoranti i hotelit dhe marrim një taksi për te mekaniku, ku e kam lënë veturën që ma lë për shfrytëzim vjehrri sa jemi në Tetovë. Taksia është një veturë e vjetër, por është e para në radhë dhe nuk dua të marr një tjetër më të mirë! Kur e hap derën, më përmbyt një valë tingujsh çiftelie. Vendosemi në veturë, po taksisti nuk ia ul volumin radios.
– I ke qejf rapsoditë?
– Nuk i jap dot veturës pa këngë me çifteli!
– Ashtu?!
– Po. Kur ma lëshoi R. për herë të parë – para shumë vitesh – Këngën e Flamurit nga vëllezërit Çetaj, e kisha një kasetofon me dy fole. I thashë: “Ma jep ta kopjoj, tre minuta më duhen”. Nuk ma dha. “E kam sjellë nga Zvicra…!”, më tha.
Miku i tij, qenkësh trembur se do t’ia prishte, e do t’ia humbte.
– Shkova në pazar në Ferizaj. Dhe iu drejtova menjëherë shitësit të parë për Këngën e Flamurit nga Vëllezërit Çetaj. “S’e kam”, më tha. “Shko te shitësi i fundit kësaj rruge, ai mund ta ketë”. Eca deri sa nuk kishte më tjetër. “Kështu, kështu”, ia tregova hallin. “S’e kam këtu”, më tha, “po prit pak!” Pas një kohe m’i sollën të dy pjesët e Vëllezërve Çetaj, 1-shin dhe 2-shin! U gëzova fort! “Sa duhet?” e pyeta. “Kurgjë!”, m’u përgjigj. “Si kurgjë?!”, ia ktheva unë. “M’i gjetët këngët që po i kërkoj me kaq padurim…”, ngula këmbë unë. “S’duhet kurgjë, po t’them. Ke ardhur nga Tetova për këtë, e ke hak!”. “T’u rrittë ndera!” – “Tungatjeta!” Dhe shkova drejt te R., e hapa xhamin e veturës dhe i dhash volum mirë. Kur m’u afrua R., ia tregova kasetat: “Ja 1-shi dhe ja 2-shi!”. Ai më pyeti i habitur: “Ku i gjete?!” Dhe unë ia ktheva: “Në Zvicër!”
“Hej, kjo Zvicra!”, them me vete.
Kur mbërrimë ku deshëm, taksisti i dha karar:
– Historia e popullit gjindet në këngë! Librat nuk i kuptojnë të gjithë. Tungjatjeta! – Tungjatjeta!
Pse i marr tani taksitë e para, qofshin më të këqia ose më të mira?
Pardje dolëm nga ora 23 për në shtëpi nga një vizitë. Kishim ca qese të fryra me plaçka, prandaj po kërkoja një taksi të mirë. E para në radhë ishte një veturë e këputur, e dyta dukej shumë e mirë. E dalloj shoferin e veturës së parë si më ndjek me shikim dhe i duhet ta kthejë kokën kur e kaloj. Kthehem megjithatë dhe dua ta pyes…, ai e hapi derën vetë nga brenda.
– Hajde sa t’i marrim dhe ca të tjerë pak më larg.
– Menjëherë!
Kur mbërrijmë, i them:
– Hape bagazhin, se kemi ca qese të mëdha…
– Uf! Po ka ngrirë, nuk hapet!
– Mirë, i mbajmë në prehër, – i them me zhgënjim.
Taksisti hesht.
– Si shkon puna?
– Mirë, – thotë me një zë të fikur.
– Nga je?
– Banoj në filan lagje.
– Po qenkemi pothuaj në një mëhallë! Të ra mirë: drejt e në shtëpi!
– Unë sapo dola…
– Ke edhe ndonjë punë tjetër?
– Jo, punon e shoqja. Unë jam invalid, nuk e lëviz krahun…
Unë hesht.
Të gjithë heshtim.
Nuk dëshiroj ta ngushtoj më shumë. Them me vete: “Bëra mirë që e mora këtë.” Dhe: “Bëra keq që e prisha zemrën pse s’i hapej bagazhi.”
S’i dihet kurrë!
