Panoramë prishtinase
Në kryeqytet te një oazë
Ndonjëherë shkoj kafe të pi
Vetëm a me vëllanë
Me familje a me shoqëri
Te një hapësirë e bollshme gjelbëruese
Përballë konvikteve studentore në Ulpianë
Herë ulur në karrike e herë në shilte
Që në kohë të ngrohtë na presin jashtë
Dhe dita mund të jetë me diell e bukur
Që ta ka ëndja të rrish e të rrish
Të flasësh a të vështrosh përreth
Dhe ngadalë duke u ngutur kafenë ta pijsh
Sa bukur enden prej lisit në lis
Një grup prej zogjsh pikalosh
Në rrugë kalimtarë e makina ngjyrash të ndryshme
Por edhe autobusët urbanë verdhosh
Përsëri tufë e zogjve të zinj
Me pika të bardha stolisur
Vazhdojnë fluturimin plot jetë
Prej rrezeve të diellit shndritur
Dhe kjo pamje panorame e bukur
Sikur për ne të ishte pak
Afër nesh ku rrijmë ulur
Nisin fluturimin buburrecat me krahë
Nga toka ku rrinë e enden
Nëpër fijet e gjelbërta të barit
Marrin vrap e hapin krahët
Dhe enden e enden rrotull këtejpari
Dhe tash ec e dije cila pamje
Më shumë të bën për vete e të tërheq
Herë me vështrim kah zogjtë e bukur
Herë nga këta të bukurit buburrecë
Njëri buburrec hap krahët e bie në telefon
Qentë me vath në vesh vazhdojnë bredhëritjet
E një mace mjaullin e lutet t’i falësh diçka
Ende të gëzuar vazhdojnë spektaklin zogjtë pikalosh
Dhe nëse pikat e bardha zogjve u bijnë
Kushedi do shndrrohen në borë a breshër
Po nëse buburrecëve krahët do u bijnë
Veç do ecin përtokë e s’do t’u mbesë udhë tjetër
