Çaste që s’i lashë të më iknin
Ka çaste që s’i lashë të më iknin
Për shembull po nis me
Një aeroplan në qiellin e hirtë
Që nga vetura duke u kthyer nga aeroporti
Vështrova duke vrapuar lartlarg
(Ndërkohë ndërhyri një kujtim)
Ca sekonda rodhën udhës së tyre
E njëri-tjetrit i humbëm sysh
Më pas diç diku më ndaloi në rrugë
Ja këto dy gjethe pranë njëra-tjetrës
Derisa t’i mbajë ky dru i zhveshur
Në një cep të oborrit të shkollës
Këndej a matanë vijës së kufirit
Pritej të binim të puthnin si të tjerat tokën
Dhe të ktheheshin pikërisht këtu
Te degët e tyre pas ca kohësh
Te hapësirë që po humb identitetin
Kokën strehoj te gëmushat-kalatë me frëngji
Që mbajnë tre-katër trëndafilë të kuq në gji
Të cilët shkëmbejmë shkëlqime me qiellin
M’u duk e arsyeshme me vend e rend
Të mos i lija të më iknin këto çaste lozonjare
Këtë mozaik të vockël me dromca ditësh
Fundnëntori e fillimdhjetori
Mos ta lë pa e përmend
Që si zogj pule nga vezët dolën të bredhin
E qe besa fort mirë e bukur dinë të këndellin
