Në krijimtarinë e tij, Poeti vihet në shtjellën e një filozofi i cili ka idenë, por kërkon fjalën.Krijon një qark mendimesh e në dialogun e tij heton histori e hulumton mbi të. Nuk është në kërkim të Helenës… por kush e solli Doruntinën.
Mbi këtë atlante, nuk ka fitimtar e të humbur. Ka emra, heronj, e nuk dëgjohet troku kalorës i Kostandini që kapërcen nëntë malet, por mbretëri të tëra: Ilir e Romakë, Paganë, Profanë e Besimtarë. Janë të heshtur, nuk janë në aksione, lexohen vetëm emra, sikur të jenë pitogramë e atyre hartave gjigante të europës, ku çdo emër mban një epope, mban një histori.
Nën muzikën e Orfeut iu këndon Perëndive të Homerit, emrat e të cilëve i tingëllojnë shqip.Në arkipelagun e vargut arbëror, Poeti merr Udhën, e m(Odhise-t)në ato troje ku frymon Arbëri. Nëpër Europë dikush ra në këmbët “mashtruses Circe”, Odese ia thoshin ,e Uliks i thirrën.
Afërditën e vodhën…
E Roma e Eneas e fshehu, por nuk fshihet agimi.Nuk fshihet dielli që del afër ditës, mëngjeseve, në gjuhën e bukur të arbërorëve, e Afërditën e Malësisë gjen mes maleve të Rugovës, në Pargën e tumankuqeve e belhollave…
Zhytet në estetikë, dhe lotin Apostrofon: A të kujtohet Berlini, Londra Parisi?/ Po alfabeti i Samiut? Sa milion shqiptarë kam në Turqi? / Asnjëherë qytetar nuk mi pranove, Gjuhë-libëra atyre ua ndalove.
Nalon në Paris
Si gjerdan polifonie radhit tridhjetë e pesë vjet të tij./ Në ato nota nuk rrëfen as për “ të mjerët e Hygos e as “fleurs du mal” të Charles Baudelaire.
Nuk elozhon buzëqeshjen enigmatike të Monalizës dhe as fatin e Maria Antonietës. Por, aty takon Prishtinën, Arbërinë, Kadarenë gjen/ E me Rugovën mijëra xixëllonja nga shpirti për atë Mars 1999 ndan në kaltërsi.
Në rrugët e qytetit të revolucionit e të iluminizmit si një eretikë ecën me refrenin
“ Më Thanë,…
Më thanë shumë gjëra”/ Por, unë iu thashë…/ Mjafton ta lexoni Ronsardin e Voltair …!
Penën e mbush me gjakun e shpirtit të tij ku nëntorët mbajnë simbolin kuq e zi / Ato ngjyra si flatra, të çojnë në brigjet e Drinit, mbi flokët e thinjura të mëmës Vjosë që gërsheta thur brenda grykave të malit në Bunën e Rozafë, “Lakuriqja e Parisit” shfaqet Shkumbinit Bardhok e shtrat gjerë, të përjetshmit të dashuruar, mbetën Toskë e Gegë .
Me vargjet e tij si një heretik kërkon.
Në netët e vona pariziane, kur dritat e qytetit romantik zbehen, si qiri shpirti poetit shkrihet me Naimin, e penën ngjyen e Çajupin përshëndet, / Tretet në gjumë me Luhatën e Malscisë të Fishtës. Mëngjeseve, një letër me shkronjat e lashta Pjetër Bogdanit ia nis. E nënë Terezës në të gjitha gjuhët e botës i lutet .
Një obelisk me vargje rradhit ;/ Matrënga, Buzuku, Azem Shkreli, e Anton Çeta, Martin Camaj e Faik Konica, nis e i gdhende në letër / Në mal e në det, matan Jonit e kudo që është Arbëri, si një ylber qëndrojnë dy epigrafe në gjuhën çame skalitur nga një vashë dardane./ Atdhe e Dashuri/ Gjuhë e Flamur !
Rinia e poetit nuk janë “ethe” të Kierkegaard,as erotizmi i Apollinaire e bohem në Notre-Dame de Paris/ Ajo është “ Magjypja e tij” me fytyrën mesdhetare, e sy të kaltër, nuk ka se çfarë ti lakmojë bukurisë së Esmeraldës, as skenave të moulin rouge, kjo bukuroshe
Ilire, është atje në odat më të bukura pellazgjike.
Vendlindja, e autorit si “LLjapit tim”, “Qyteti im Mesianë”, Ulqini, Bjeshkët e ujit. janë një “hemisferë“ e përcjellë në Paris ku i pagëzohen si pianeta të shpirtit të tij. Një betim, i dehur nga dashuria për këto troje, ku Aleksandri, Justiniani, Pirro e Gjergji, ishin nga i njëjti truall,e flisnin te njëjtën gjuhë.
Kozmo i Poetit nuk është i ngjyer me kobaltin blu,por një Diell i madh, ku në një cep vazhdon të jetë Luli i Vocërr në kërkim të një rreze drite.
Si për çdo poet, letrat e dashurisë janë ato që mbajnë thesarin e shpirtit, gjurmët e lotit, peshën e rrahjeve të zemrës. Muza e tij bukuroshe, është Gjeja, zana e maleve, Dardania e familjes. Pavdekësia e tij është në pulset e emrave Albavalon, Mesian, dhe Elion, ku rrjedh gjaku i tij, emri i tij dhe është skalitur ajo gjuhë e përjetësisë.
Libri nga ana e strukturës është ndarë në kapituj: Më thane, Gjuha shqipe, Shkupi im, Eu poet të vraftë e reja, Bardhokja, Dy ngjyra zëri. Stili që ka përdorur është lakonik, herë hermetikë, dhe ndihen gjurmët e një kulture letrare në poezinë e tij.
I urojmë poetit Musa Jupolli. suksese në krijimtarinë e tij dhe rrugëtime të mbarë librave të tij të në shërbim të misionit të tyre.
Ornela Radovicka, Qendra albanologjike mbi gjuhën dhe kulturën arbëreshe, themeluar nga At Bellusci 1980.
