Blerim Rrecaj: Vetëshkrepje

(PA)MUNDËSI

Realitetin e mbrapshtë
E mora e ktheva përmbys

PËRSHKËLLIMA PIKËLLIMI

Një jave që kaloi
Ditëve të saj
U vura vetëm titujt
Një muaji që kaloi
Ditëve të tij
Jetova si i mpirë
Dhe lashë ca
Përshkëllima pikëllimi

NJË FJOLLË BORE MA RRËMBEU TELEFONIN

Nga ballkonet e epërm të banesave
Po shkunden plakat flokëthinjura
Po bie borë
Nxorra armën e mençur nga shoka
Për të bërë një selfie
Po telefonin ma rrëmbeu një fjollë

ME NJË KAFE NË DORË

Me një kafe në dorë
Që e pij duke ecur
Mes të rrugës
Si në mes të jetës
Hej o çun
A po ma bën një foto

VETËSHKREPJE NË NJË PJESË PRISHTINË
TË GJELBËRUAR

E shtunë
E këtij shtatë maji
Ditë e bukur
As e ftohtë
As e ngrohtë
Një takim mes shok(ë)miqsh
Ndeja në katër pesë vende
Prej orës njëmbëdhjetë
Deri në nëntëmbëdhjetë
Kah kthehem për në strehë shtëpie
Ndalem dhe bëj një vetëshkrepje
Në një pjesë Prishtine të gjelbëruar
Pranë një druri gjethekuqrremtëmbyllur

MALLI PËR DREDHËZA

Bleva dy pako dredhëza
Kur u ktheva në strehë
I lava në kroin e kuzhinës
E mora një ta ha
E zakonshme
E rritur me çykë zori
Ushqyer me hormone
E rrahur me shkop
Pa pikë arome
Pa pikë shije
Nervat po m’i cimbis
Kjo dredhëz
Që po ma shtrydh zemrën

VARKA

Vogëlushi
Ma dhuroi
Një varkë
E lëshova
Në Lumin e zi
Në drejtim
Të Detit të bardhë